De tijd vliegt voorbij…
We staan er soms niet bij stil maar we zitten al in week 4….
Onze dagen vliegen zo snel voorbij dat ik er soms niet bij stilsta om mijn blog of dagboek aan te vullen. ..
Oke, nu is het dringend tijd voor een nieuw berichtje..
Klaar voor de update?
Eens we hier alles uitgepakt hadden, begon onze eerste observatie week. Ik observeerde in de middle class bij juf Betty. In mijn klas zitten er 59 kinderen tussen de 4-5 jaar. Het klasje is gemaakt uit houten balken met een metalen plaat als dak. In de klas staan er alleen maar bankjes en een “blackboard”. De kleuters zitten per 4 kinderen aan 1 bank. Voor elk kind is er een schriftje en een potlood.
Het onderwijs in Oeganda is niet te vergelijken met het onderwijs in België. De kinderen leren hier al lezen en schrijven letters/cijfers. Tijdens de eerste dagen van de observatie deden de kinderen ook heel veel aan counting & matching. De juf telt dan samen met de kleuters de getekende voorwerpen en cijfers. Daarna mocht elk kind de oefening maken aan het bord. Het juiste aantal voorwerpen moesten ze verbinden met het juiste cijfer. Elke oefening die de kinderen aan het bord maken wordt heel veel herhaald. Daarna schrijft de juf meestal elke oefening in hun schriftje. Het kleuteronderwijs hier is te vergelijken met het 1ste- 2de leerjaar in België.
Ik merkte wel dat de juf een sterke invloed op de kinderen heeft: wanneer de juf de klas verlaat… zijn het echte kleine deugnieten… maar wanneer de juf terug in de klas komt, zijn de kinderen muisstil. Wanneer de juf dan weggaat probeer ik de kinderen stil te krijgen…. Maar door dat de kinderen een ander “Engels accent” hebben, vinden ze het heel grappig wanneer ik “ssssht of be quiet” zeg!
Plots merkte ik waarom de kinderen altijd zo stil zijn bij de juf… : wanneer een kind iets fout zegt of niet luistert … krijgt dat kind stokslagen. Ik moet vaak op mijn tanden bijten en mijn tranen verbijten wanneer ik zie dat die kinderen verstijven van de pijn. Ik heb respect voor hun cultuur maar ik zou het nooit over mijn hart krijgen om die kinderen te slaan.
Tijdens de observatiedagen zag ik ook hoe de kinderen heel ritmisch aangelegd zijn en hoe de kinderen graag zingen en dansen. Ook vond ik het gek hoe de kinderen het volledige Onze Vader konden opzeggen in het Engels.
Nu geef ik al 2 weken les in de middle class.. In het begin was het echt moeilijk om de kleuters stil te krijgen…Ook noemden de kinderen mij “muzungu” in plaats van “teacher”. Maar stillekes aan merk ik dat de kinderen mij meer en meer beginnen te appreciëren. Over laatst liep ik tussen de lokale winkeltjes en sprak er een kind uit mijn klasje mij aan als “teacher”. Dat gaf natuurlijk een goed gevoel.
Door de taaldrempel zijn de activiteiten soms te moeilijk voor de kinderen. Maar ik probeer voortaan mijn activiteiten nog meer muzisch te tinten of spelenderwijs aan te brengen.
Ik merkte aan de kinderen dat ze heel veel nood hebben aan muzische aspecten. Wanneer ik zing of dans met de kinderen bloeien ze helemaal open…
Over laatst heb ik “body sounds” aangebracht in de klas… De kinderen bouwden een echt orkest met enkel hun lichaam. Door hier zo weinig middelen of materialen te hebben, leer ik wel om creatief uit de hoek te komen…lichaamsdelen tekenen in de aarde met stokjes.. ritmespelletjes,….
Ik hoop nog heel creatief te kunnen werken met de kinderen...
Ik laat zo snel mogelijk nog een berichtje na over:
Mijn 2 nieuwe projecten en over het werken op pediatrie
Maar de boog kan niet altijd gespannen staan... dus is het af en toe ook eens tijd voor ontspanning, hierover later ook meer updates!
Liefs!
Laureline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten